Lęki małego dziecka

Lęk to stan, którego doznają wszyscy, bez względu na wiek czy płeć. Najsilniej jednak oddziałuje na dziecko, które nie ma jeszcze rozwiniętego "zmysłu" radzenia sobie w sytuacji doznawania lęku. Lęk jest zjawiskiem nieuniknionym, sam fakt jego istnienia tkwi bowiem w naturze człowieka i jest nierozerwalnie związany z życiem codziennym. Jego natężenie zależy od wielu czynników zewnętrznych i wewnętrznych, charakterystycznych dla danej osoby. Lęk towarzyszy nam w różnych momentach, zwłaszcza w sytuacjach, w których rozpoczynamy jakiś nowy etap swojego życia,

Lęki malucha mają charakter naturalny i stanowią etap rozwoju dziecka. Małe dzieci boją się różnych rzeczy i zjawisk, np. samotności, ciemności, piorunów, burzy, wiatru, rozłąki z matką, wody, psów, nieznajomych czy dziwnych dźwięków. Specyficzne lęki pojawiają się na każdym etapie rozwoju. Kiedy jednak reakcja lękowa jest nieadekwatna do bodźca, zbyt silna, zbyt długotrwała, lęk pochłania całą uwagę dziecka i towarzyszą mu różne reakcje somatyczne, np. drżenie, pocenie się, bladość albo duszności, wówczas należy interweniować. Lęk przestaje mieć charakter rozwojowy. Destrukcyjnie wpływa na psychikę malucha i hamuje prawidłowe kształtowanie się osobowości.

Każdy wiek ma swoje lęki. Każdemu dziecku mogą przydarzyć się jakieś nieszczęśliwe wypadki, które stają się następnie powodem lęków. Obowiązkiem rodziców jest strzec przed nimi dziecko, ale niemożliwe jest całkowite ich wyeliminowanie. Wydaje się, że dziecko musi w czasie rozwoju przejść przez pewne fazy stanów lękowych. Występują różnice indywidualne ale każdy wiek ma właściwe mu lęki.

0 - 12 m.ż.:

• utrata opieki, głośne dźwięki
• gwałtowne ruchy, obcy ludzie,
• strach przed wszystkim, co jest mu nieznane.

2 lata:

• słuchowe np. pociąg, grzmot, odkurzacz,
• wizualne np. ciemne kolory, duże przedmioty, kapelusz,e
• przestrzenne np. zabawka czy łóżeczko przeniesione w inne miejsce, przeprowadzka,
• związane z ludźmi np. nieobecność matki,
• deszcz i wiatr, zwierzęta, szczególnie dzikie.

2,5 roku:

• wiele, głównie przestrzenne np. obawa przed ruchem albo przesuwaniem przedmiotów, zbliżające się duże przedmioty.

3 lata:

• głównie wizualne np. starzy ludzie, maski,
• ciemność, zwierzęta, policjanci, włamywacze, wieczorne wyjście rodziców.

4 lata:

• słuchowe, głównie odgłosy silników,
• ciemność, dzikie zwierzęta, wyjście matki, głównie wieczorem.

• CZEGO NIE WOLNO ROBIĆ, GDY DZIECKO SIĘ BOI:
  • wyśmiewać się z jego lęków,
  • zawstydzać przed innymi,
  • zmuszać do stawiania czoła lękotwórczej sytuacji,
  • niecierpliwić się,
  • zakładać, że boi się z własnej lub waszej winy,
  • uważać, że jest w tym coś złego czy nienormalnego.

  CO NALEŻY ROBIĆ, GDY DZIECKO SIĘ BOI:

  • zrozumieć jego lęk oraz jego źródło,
  • rozmawiaj z maluchem o jego lękach,
    
  • pamiętać, że z tego wyrośnie,
  • pozwolić pewien czas unikać tej sytuacji, zanim zacznie się je oswajać małymi krokami,
  • kontroluj co czyta i ogląda w telewizji.
    

źródło:

www.we-dwoje.pl
www.psychologia.edu.pl
www.e-dziecko.pl