BUNT DWULATKA to zespół zachowań małego dziecka, pojawiający się mniej więcej między 18. a 26. miesiącem życia. Dziecko w tym okresie zaczyna zdawać sobie sprawę z różnicy między oczekiwaniami a możliwością ich spełnienia. W przypadku, kiedy nie może spełnić swych pragnień pojawia się nowe dla niego uczucie frustracji, gniewu i agresji. To również pierwszy moment w życiu dziecka, gdy uświadamia sobie, że jest odrębną istotą i zaczyna dążyć ku samodzielności, wszystko chce zrobić sam, propozycje rodzica są negowane.  Dziecko zaczyna sprawdzać zakres możliwości manipulowania rodzicami, przy nie w pełni rozwiniętą umiejętnością kontrolowania emocji popada w  huśtawkę skrajnych nastrojów, szczególnie z wyeksponowanym gniewem, złością i buntem. Sprawia to, że okres ten jest bardzo trudny dla wzajemnej relacji rodzic - dziecko, ale też bardzo ważny w życiu dziecka, to  naturalny  etap     w jego rozwoju, to czas, kiedy nasza pociecha ma okazję poznać samego siebie, swoje emocje, zainteresowania, swoją wolę.

Rodzicu to ważne i zapamiętaj bunt twojego dziecka minie!. Na to, jak długo potrwa ogromny wpływ mają właśnie rodzice, nie należy reagować na buntownicze zachowania ze zdenerwowaniem i złością nie zapominając jednak, że zbytnia pobłażliwość też nie jest wskazana. Najważniejsze jest zachowanie optymalnej równowagi między konsekwentnymi zakazami i granicami, które wyznaczamy dziecku, a miłością              i cierpliwością, którą mu na co dzień okazujemy. Największy błąd, jaki rodzic może popełnić w tym okresie, to stwierdzić, że ma niegrzeczne dziecko i szybko musi je "naprawić". Starajmy się więc zrozumieć je i zaakceptować ze wszelkimi buntami oraz dać sobie i swojemu szkrabowi czas, aby z tego buntu wyrósł.

Najczęstsze objawy buntu dwulatka:

• agresywna reakcja na zakazy, odmowy: wściekłość, gniew, krzyk, głośny płacz, bicie, niekontrolowane rzucanie się,
• odmawianie przyjmowania posiłków - rzucanie i wypluwanie jedzenia, rozlewanie płynów przeznaczonych do picia,
• notoryczne używanie słowa (NIE!) lub (DAJ!), nawet w sytuacjach sprzyjających dziecku,
• sprzeczne zachowania, np. niszczenie zabawek, przedmiotów, a następnie płacz z powodu ich zniszczenia,
• malowanie po ścianach, rysowanie po książkach i innych zakazanych powierzchniach,
• wzmożone zainteresowanie miejscami, gdzie obowiązuje zakaz rodziców,        np. gniazdka elektryczne, kosz na śmieci i wyrzucanie jego zawartości,
• histeryczne wymuszanie, np. w sklepie z zabawkami rzucanie się na podłogę       z krzykiem, żeby dostać upragnioną zabawkę,
• wymaganie natychmiastowej realizacji wszystkich pragnień,
• agresywne zachowania w stosunku do rodziców, bliskich - w chwilach złości dziecko może kopać, szarpać za włosy a nawet próbować bić,
• nieustanna walka z rodzicami na każdej płaszczyźnie, okazywanie chęci samodzielnego działania (JA SAM!)

Czas buntu dwulatka jest okresem trudnym jak również okresem nawiązania więzi między dzieckiem a rodzicami. Jest to pierwszy w życiu rodziców okres wychowawczy, kiedy wreszcie można poczuć, że wychowujemy dziecko sensu stricto, kiedy poznajemy w swoim dziecku małego dorosłego - partnera i negocjatora. Umiejętnie przebyty okres buntu tworzy jedną z pierwszych płaszczyzn socjalizacji dziecka, pozwala mu zrozumieć otaczający świat i rządzące nim mechanizmy, a także pozycję samego dziecka, jako elementu tego świata.

Pamiętajmy, że nadszedł czas innego myślenia, przewidywania, jeszcze bardziej wzmożonego okazywania i zapewniania o naszej miłości oraz dawania dobrych przykładów. Należy wzmacniać zachowania pożądane - jeśli widzimy pozytywne zachowania naszego malucha koniecznie go pochwalmy, nawet kilkukrotnie. Właśnie takim postępowaniem, zachowaniem zadbamy o spokój i harmonijny rozwój naszego szczęścia.

źródło:

www.benc.pl
www.wizaz.pl
www.dziecko.niania.pl
www.wikipedia.org